ՁՆԱՄԱՐԴՈՒ ԱՎԵՏԱՐԱՆ
Ի՛նչ հավասար…
Ի՛նչ հավասար…
Ի՛նչ հավասար է իջնում ձյունը։
Մեռելների վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան մեզ վրա,
որ համառ դյութանքն ենք
ապրելու նման մի բանի։
Մանուկների վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան արձանների,
որ հպարտ կանգնած են
ձյունն ու հավասարությունը
սեփական մաշկով զգալու համար։
Արվարձանների վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան հրապարակների,
որտեղ թաքցնելու շատ բան կա։
Լեռների վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան դաշտավայրի գյուղերի,
որտեղ հավասարությունն ու ձանձրույթը
երկվորյակ են։
Ծառերի վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան շների վրա փողոցային,
որոնք թաքցնելու չունեն ոչինչ,
սեփական կենսագրությունից բացի։
Ի՛նչ հավասար…
Ի՛նչ հավասար…
Ի՛նչ հավասար է իջնում ձյունը։
Ափերի մեջ հավատացյալի
եւ գլուխներին սնահավատ,
որոնք չեն տարբերում,
ճերմակի թարսն ու շիտակը,
ամայության լայնքն ու երկայնքը,
մենության խորքն ու դատարկը անդունդի։
Ի՛նչ հավասար…
Ի՛նչ հավասար…
Ի՛նչ հավասար է իջնում ձյունը։
Գրիչ չկա, ափսո՛ս,
գրիչ, որ գրոտես
ողորկ այս տեսադաշտը
ձնամարդու մասին
վկայություններով։
Որ գրես պատվիրաններ,
որոնք վաղվա երթեւեկից
սայթաքուն են դառնալու։
Որ գրես երանիներ,
որոնք գիշերվա ցրտից
դառնալու են սառցալուլաներ։
Որ գրես առակներ,
որոնք հալչելու են
գոլ քամիներից գարնանամուտի։
Որ գրես ամենայն հրաշալին
եւ զարհուրելին ամենայն,
որոնք քչքչալու են զվարթ առուների հետ։
Ի՛նչ հավասար…
Ի՛նչ հավասար…
Ի՛նչ հավասար է իջնում ձյունը։
