ես մտածում եմ
սիրտս երբեք չի եղել
այսպես
կարմիր ու տաք
զգում եմ
այս մահածին գիշերվա
ամենամութ պահերին
արևի հազարավոր աղբյուրներ են բխում
սրտումս
անկասկած
զգում եմ վհատության այս աղուտի
ամեն մի անկյունում
հազարավոր զվարթ անտառներ են
ծլում հողից
հանկարծ
ով դու կորած վստահություն
ով խուսափուկ ձուկ
իրար մեջ արտացոլված հայելիների ճահճում
ես պարզ մի լճակ եմ
հիմա սիրո կախարդանքից
հայելիների ճահճուտներից մի ելք գտիր դեպ ինձ
ես մտածում եմ
երբեք չի եղել իմ ձեռքը
այսպես մեծ ու ուրախ
զգում եմ աչքերիս մեջ
մի երգի անխավար արևն է շողում
կարմրագույն արցունքի ջրվեժի փոխարեն
զգում եմ
իմ ամեն մի երակում
սրտիս զարկերի հանգույն
հիմա
մի-մի քարավանի արթնության
զանգակներ են զնգում
մի գիշեր
դռնից ներս մտավ նա
մերկ
նման ջրի ոգուն
կրծքում երկու ձուկ
ձեռքին հայելի
թաց վարսերը մամռաբույր
մամուռի պես խռիվ
ես վհատության շեմից գոռացի
ով գտած վստահություն
ես քեզ ձեռքիցս բաց չեմ թողնելու…
