Եթե հիմա ջուր թափվի վրաս,
թվում է` կաճեմ:

Դուգլաս Դուն

Իմ հորինովի բուսական անցյալից,
որ չգիտես ինչու` հենց նոր անցավ մտքովս,
պետք է որ ինչ-որ հուշեր ելնեն:
Ուզում եմ հին բաների մասին մտածել:

Օդի այն քանակությունը,
որ անհրաժեշտ էր նվազագույն ներշնչումի համար,
և քնի շարունակությունը` առավոտն այգում:
Արևը ստիպում էր, որ իրեն գրկես:
Քամին քո մեջ մտնելու համար էր
(Դա ուղիղ արմատի վրա աճող,
ուղղությունից թեքվող մի բան է,
ինչպես ոտքերի վրա աճող, պարող մեջք):
Ծաղիկները լցնում էին տարածությունը:
Դու սիրում էիր,
և չգիտես ինչու թիթեռներ էին գալիս միտքդ,
երբ պատկերացնում էիր նրանց, ում սիրում էիր:
Դա անցյալի անցյալն էր:
Եվ դու կարող էիր ինչ-որ մեկի արևը լինել,
և կարող էին բարձր ձայներ լինել
(նրանք չէին մտածում, որ երեխաները քնած են),
Դու կարող էիր քո երազանքների մասին խոսել,
քո հին ու ծանոթ երազանքների մասին,
դու կարող էիր սիրել քաղաքի քո բոլոր տները…
Հիմա քաղաքի քրտինքն է,
ու դրանով արդեն չես պրծնի:
Դա անցյալի անցյալն էր:
Եվ ի՞նչ կանեի ես, եթե հիմա լիներ:
Ոտքերը կլվայի՞ արցունքներով ու մազերով կսրբեի՞:
Հիմա ես ուղղակի գրկում եմ Նրա պատմությունը,
գրկում ու կրծքիս եմ սեղմում:
Դա անցյալի անցյալն էր`
հեշտ, բաղեղային ոլորում,
հիմա բոլոր ծառերի մասին գրվել է:
Ես երևի կարող եմ ամբողջ կյանքում պահել այն արևը
ու չվախենալ այն արևից,
ես երևի կարող եմ ամբողջ կյանքում պահել այն ծառերը
ու չվախենալ այն ծառերից,
ես երևի կարող եմ…
Օրերը կհերիքե՞ն, որ մինչև վերջ ապրենք
բույսից մինչև քաղաք
նորից…