մեր ծնողները չհանդուրժեցին
մեր ու իրենց տարբերությունը,
ուզեցան աղջիկներ ունենալ՝ գեղեցիկ ու առողջ,
խնդրեցին՝ աստված հեռու պահի մտքերից թոփալ,
ու քանի պորտալարը կողպեքի պես կապում էր մեզ,
մեր մայրերը կարծեցին մենք իրենք ենք

ու հայելու դիմաց կանգնած՝
ցցեցին մերկ պարկերը լցված մեզնով,
գծեր քաշեցին ստացվեցին խաչեր,
հեքիաթներ պատմեցին տաքուկ տների
ու ցուրտ գիշերների,
ու հատկապես հուլիսյան ցուրտ օրերի մասին,
երբ քամին մեխ-մեխ տնկվում է մարմինների մեջ

փշաքաղված կրծքերով մեր մայրերը
արտասվեցին երկար,
բայց, միևնույն է, շշնջացին՝
չկա ուրիշ երջանկություն, աղջիկս

պորտալարը օրեցօր բարակող մազ է, մա,
կկտրվի մի օր,
պատմիր հեքիաթդ, անտունս,
ասա, որ առաստաղից վերև առաստաղ կա