Իմ վերջին մեծ սերը «գրառող» է
և գրողի մասին կարծիք կազմելիս
չսխալվելու համար
նայում է մյուսների աչքունքին։
Իր բոլոր կոլեգաների պես
նա սիրում է մեծ գրողներին,
քանի որ նրանց գովաբանելիս
սխալվելը նվազ հավանական է։
Նրա գովեստին արժանանալու համար
գրողը պետք է նաև մեռած լինի,
քանի որ մեռածի մասին ընդունված է ասել
կամ լավը, կամ ոչինչ,
և փառաբանական ճառը կարող է նաև
ողորմաթասի կենաց համարվել։
Մեռած գրողը հարմար է նաև նրանով,
որ չի բուսնի գետնի տակից
և չի բարդվի հոգուդ նուրբ լարերին
իր փոշոտ ու ճոճվող մարմնի
ողջ ծանրությամբ՝
պահանջելով խոսքն ապացուցել գործով.
պատիվ տալ մի 100 գրամ
կամ 500 դրամ՝ պարտքով։
Իր կոլեգաների նման իմ սերն էլ
հոգու խորքում ատում է գրողներին,
և մեռած մեծերը նրա համար
ողջերին սեփական փոքրությունը
ցուցանելու միջոց են։
Նա գրում է հոդվածներ,
գրախոսություններ, մենագրություններ՝
հետմահու փառքի դատապարտելով
մեծ մեռածներին և
կրծքով պաշտպանելով նրանց գիրը,
որի վրա ոչ ոք հարձակվելու
ոչ քաջություն ունի, ոչ ցանկություն։
Ինչ վերաբերում է կանանց,
այդ սեռի ներկայացուցիչներից դեռ ոչ մեկին
չի հաջողվել հայտնվել նրա տեսադաշտում.
բոլոր մեծերը տղամարդիկ են,
մեծությունը կնոջ հագով չէ առհասարակ,
և մահը նրան չի զարդարում։
Իսկ ես, բանուգործ թողած, օրուգիշեր
ոտանավոր եմ տապակում նրա համար,
թեպետ գիտեմ՝ նա ինձ այդպես էլ չի նկատի,
քանի դեռ կին եմ ու Նոբելյան չունեմ.
նրա սիրտ տանող ճանապարհը
անցնում է Պանթեոնով։