Խաղի կարևորագույն գործառույթը ընդօրինակումն է, երբ դու խաղի միջոցով ընդօրինակում ես մշակույթից
ստացած ինչ-որ բաներ, ի դեպ, կենդանիները նույնպես խաղով են սովորում: Խաղի ժամանակ խաղացողը դուրս է հանում իր միջից կուտակված լարվածությունը, ագրեսիան, օր.՝ ժամանակին բակերում երեխաները կռիվ-կռիվ էին խաղում, որն, անշուշտ, նաև իր պոզիտիվ արժեքն ուներ: Պերեստրոյկայի տարիներին Վիլնյուսում, ի նշան խաղաղության, մի ակցիա արվեց, ըստ որի՝ մանկական բոլոր այն խաղալիքները, որոնք կապված էին պատերազմի հետ, ոչնչացվեցին: Սակայն պարզվեց, որ նմանատիպ խաղալիքներ պետք են երեխաներին, նրանք պետք է ինչ-որ կերպ իրենց ագրեսիան ներսից հանեն: Այժմ երեխաները խաղում են համակարգչային խաղեր: Ամերիկյան ֆանտաստ գրող Ռոբերտ Շեկլին մի վիպակ ունի աստղային պատերազմների մասին, որտեղ հրամանատարը պատանի է, ով պարտադիր պետք է անցներ անհասունության տեստը, ինչը կփաստեր, որ նա չի մեծացել և դեռ երեխա է: Ինչո՞ւ: Ծնողները գիտեն, որ երեխաները շատ լավ են խաղում կոմպյուտերային խաղեր, որոնցից ոչ մի կերպ գլուխ չեն հանում հենց իրենք՝ ծնողները, իսկ ապագայի պատեր
ազմները հենց խաղային ձևով են թերևս լինելու՝ էկրանի վրա:
Այսինքն՝ լրիվ փոխվում է մոտեցումը խաղի հանդեպ, և այսօրվա այն պախարակումները, որ հաճախ նկատելի են մեզանում, գուցե լրիվ այլ բանի հանգեցնեն. առաջին անգամ պատմության մեջ սերունդների մշտական հակադրությունը՝ ծնողների ու որդիների միջև, կարող է փոխվել հօգուտ որդիների՝ վերջինների շատ վաղ հասակում…
Գրականության ցանկ
- Э.Б.Тэйлор. Первобытнаякультура. М., 1989 (1939).
- Յոհան Հայզինգա. «Homo Ludens», Եր., «Սարգիս Խաչենց» հրատ., 2007։
