Պաղեստինյան շարժման սկզբնական փուլում ստեղծված բազմաթիվ շարժումներից ամենակարևորը ՖԱԹԽ-ն էր, որի հիմնադիրն էր Յասեր Արաֆաթը: Իր քաղաքական գործունեության վաղ շրջանում Արաֆաթը ծայրահեղական մոտեցումներ էր դրսևորում՝ որդեգրելով «երեք ոչ» քաղաքականությունը՝ ո՛չ Իսրայելին, ո՛չ ճանաչմանը, ո՛չ բանակցություններին: Միաժամանակ Կահիրեում ստեղծվեց Պաղեստինի ազատագրման կազմակերպությունը, որի առաջնորդ է 1969թ. դառնում ևս Յասեր Արաֆաթը:
Արաֆաթը ճկուն գործիչ էր և դրված գերնպատակի՝ Պաղեստինի ազատագրման համար պատրաստ էր ցանկացած համագործակցության:
1967թ. Վեցօրյա պատերազմը պատասխան եղավ Արաֆաթի ծայրահեղական դիրքորոշմանը: Եգիպտոսի, Սիրիայի և Հորդանանի բանակները պարտություն կրեցին Իսրայելի կողմից, ինչից հետո թուլացան Եգիպտոսի դիրքերը մուսուլմանական աշխարհում: Պատերազմից հետո առաջ քաշվեցին Սաուդյան Արաբիան, որը, տիրապետելով նավթային ռեսուրսի, այն օգտագործում էր վահաբականությունը տարածելու համար, և Սիրիան, որը Հաֆեզ ալ-Ասադի կառավարության շնորհիվ դարձավ արաբական միասնության շարժման առաջնորդ:
