Մեր երկրում փոխվել է կացութաձևը, և մեծահասակների կրթությունը բոլորովին այլ պահանջարկ ունի. այն պարտադիր չէ, և քանի որ պարտադիր չէ, ապա անվճար չէ, բայց շատ մեծ է անհրաժեշտությունը, որովհետև զարգացել են նոր տեխնոլոգիաներ, որովհետև անհրաժեշտ է, որ այն մարդիկ, որոնք պարտադիր կրթություն էին ստացել Խորհրդային միության ժամանակ, հիմա նորից բարձրացնեն իրենց որակավորումը, ստանան նոր մասնագիտություն…
Ցանկանո՞ւմ են արդյոք մարդիկ այդ կրթությունը ստանալ: Սովետական միության ժամանակ ոչ ոք չէր հարցնում՝ ցանկանում ես, թե չես ցանկանում: Պետք էր: Ոմանք ցանկանում են, բայց համատարած չեն գիտակցում, որովհետև հոգնում են, ձանձրանում, չեն հավատում, որ դա կարող է որևէ արդյունք տալ: Այժմ ունենք գերխնդիր՝ կոտրելու այդ կարծրատիպերը…
Եթե դու սովորում ես, ապա պատմություն ես կերտում, եթե դու դադարում ես սովորել, ապա պատմություն ես դառնում:
Եթե Խորհրդային միության ժամանակ 34 տարեկանից բարձր ոչ մեկի ԲՈւՀ չէին ընդունում, ապա հիմա, խնդրեմ, 90 տարեկանն էլ է ընդունվում ԲՈւՀ, քանի որ սովորելը նրա համար դարձել է պահանջմունք: Եթե դադարում ես սովորել, ապա դադարում ես ապրել…
