Խաղարարության մասին զրուցում են Աննա Գևորգյանը և կոնֆլիկտաբան Արտակ Այունցը։
- Ի՞նչ է խաղարարությունը, արդյո՞ք մասնագիտական հմտություններ են պետք խաղարարությամբ զբաղվելու համար;
- Ոչ պաշտոնական դիվանագիտություն․ երկխոսության կայացման և անմիջական հանդիպումների կարևորությունը;
- Խաղաղությունը՝ և՛ միջոց, և՛ նպատակ․ արդյո՞ք հնարավոր է խաղաղություն պարտադրել;
- Արդյո՞ք պատերազմից հետո էլ ավելի է բարդացել խաղարարությամբ զբաղվելը;
- Հասարակություն-իշխանություն դինամիկայի փոփոխություն․ եթե նախկինում պաշտոնական կոշտ դիվանագիտությանը զուգահեռ փորձ էր արվում երկու կողմերի միջև հաղորդակցության մեխանիզմներ մշակել, ապա այժմ արդեն իշխանություններն են խոսում խաղաղության մասին՝ հասարակական հակասական ընկալումներին զուգահեռ;
- Կոնֆլիկտի տրանսֆորմացիա․ երբ կարևորագույն հարցի վերաբերյալ կա լուրջ խզում, պետք է աշխատել այն խնդիրների վրա, որոնք հնարավոր է լուծել;
- Կարգավիճակի հարցից անդին․ ինչպե՞ս կարող է Ղարաբաղում հայ բնակչությունը շարունակել ապրել անվտանգ, իր ինքնության լիարժեք դրսևորմամբ;
- Արդյո՞ք այլ կոնֆլիկտների օրինակները կիրառելի են մեր համատեքստում․ Կոսովո, Բոսնիա, Ալանդյան կղզիներ, Արևելյան Թիմոր, Հյուսիսային Իռլանդիա;
- Արդյո՞ք ազգի ինքնորոշումը անպայմանորեն նշանակում է անկախություն;
- Ռեալ պոլիտիկի (իրական քաղաքականություն) դարաշրջանում արդյո՞ք միջազգային կազմակերպություններն ունակ են դեր խաղալու խաղարարության գործում;
- Արդյո՞ք պատերազմը շարունակում է մնալ արտաքին քաղաքականության գործիքներից մեկը։
Այս հաղորդաշարը պատրաստվել է Դեմոկրատիայի Ազգային Հիմնադրամի (ՆԵԴ) օժանդակությամբ։ Սույն նախագծի ընթացքում հնչած տեսակետները և դիրքորոշումները արտահայտում են մասնակիցների կարծիքը և կարող են չհամընկնել ՆԵԴ-ի և հեռարձակողի տեսակետների հետ։
Հաղորդումը նկարահանվել է մինչև 2022 թվականի փետրվարի 24-ը։
