Երևանյան քաղաքաշինական և ճարտարապետական այն պատկերը, որը ձևավորվել է 1920-ական թվականներից, առաջարկում է մի ուրբանիստական ցանց, որտեղ Հանրապետության հրապարակը դառնում է ոչ միայն ֆիզիկական, այլ նաև իշխանական և քաղաքական կենտրոն:
Այս կենտրոնին կից թաղամասը՝ Ֆիրդուսը, միշտ շարունակում է լինել ցանցից դուրս, կարելի է ասել ապաքաղաքական, ի տարբերություն այն շքեղ ճակատային ճարտարապետությանը, որով թաղամասը շրջափակվում է: Ներքին տարածությունը մնում է ինքնաշեն վերնակուլյար շինությունների քաոսային խմբավորում, որտեղ կարծես բացակայում է պետական կամ պաշտոնական շինությունը:

Զեկուցման ամբողջական տեքստը կարող եք գտնել այստեղ՝