Վերջին ժամանակներում էներգետիկ անվտանգությունը դարձել է ազգային անվտանգության կարևորագույն բաղադրիչներից մեկը։ Էներգետիկ անվտանգությունը պետության ունակությունն է հոգալ իր ներկայի և ապագայի էներգետիկ կարիքները, որոնք կենսական բնույթ են կրում բնակչության կենցաղային, տնտեսական, արդյունաբերական, տրանսպորտային և ռազմական պահանջմունքների բավարարման համար, և դա ապահովել՝ անկախ տնտեսական, քաղաքական զարգացումներից և անկայունությունից։
Էներգետիկ անվտանգությունն ունի մի շարք բաղադրիչներ, որոնցից ամենակարևորը թերևս դիվերսիֆիկացիան (բազմազանեցում) է, հատկապես այն դեպքում, երբ երկիրը չունի էներգետիկ մեծ ռեսուրսներ։ Բազմազանեցումը վերաբերում է թե էներգիայի աղբյուրներին, թե գործընկերներին։
Էներգիայի աղբյուրները բաժանվում են երեք հիմնական խմբի՝
- հիդրոկարբոններ (նավթ, գազ, ածուխ)
- միջուկային
- վերականգնվող (այլընտրանքային)
Հայաստանի էներգետիկ անվտանգության և էներգետիկ դիվերսիֆիկացման համար շատ կարևոր է էներգիայի աղբյուրների համաչափ օգտագործումը՝ թե արևային էներգիան, թե միջուկայինի պահպանումն ու զարգացումը, թե հիդրոռեսուրսների կիրառումը, որպեսզի երկիրը կախվածության մեջ չհայտնվի էներգիայի միայն մեկ տեսակից և միջազգային միայն մեկ գործընկերոջից։
