Արժեքները, իհարկե, շատ բազմազան են լինում: Բայց կա մի արժեք, որը բազային է բոլորի համար. դա գոյատևումն է: Իմ կյանքը ինձ համար արժեք է: Հոբսը ասում է, որ այն պահին, երբ մարդիկ դադարեցին իրար ուտել, դարձան քաղաքակիրթ: Այսինքն` ես և դու պայմանավորվեցինք, որ իմ կյանքը քեզ համար էլ է արժեք, իսկ քոնը` ինձ համար: Եվ տարբեր մշակութային համակարգերում սա իր կոդն է ստանում: Քրիստոնեության մեջ սա «մի՛ սպանիր» պատվիրանն է: Երկրորդ նման արժեքը (այն պահից, երբ հայրիշխանությունը զարգացավ) հետևյալն է. ես պիտի վստահ լինեմ, որ իմ զավակը ինձնից է, որովհետև ինքն է ժառանգելու: Ինչպե՞ս է ձևակերպվում այս արժեքը. քրիստոնեության մեջ` «մի՛ շնացիր»: Պարզ է, որ ուրիշ մշակութային համակարգերում նույնպես այս կոդավորումը կա. օրինակ` իսլամում «մի՛ սպանիրը» ձևակերպվում է որպես «մի՛ սպանիր ումմայի անդամին»: Սա սակրալացման ձև է: Ես ու դու պայմանավորվում ենք, բայց մենք իրար չենք հավատում: Մենք մի կտակ` պայմանագիր ենք կնքում աստծու հետ. մենք պայմանավորվում ենք աստծու միջոցով: Աստված դրա ի կատար ածման և՛ երաշխավորողն է, և՛ հիմնավորողն է, և՛ ապահովողը: Թե չէ` կպատժի: Այս պատժի գաղափարը շատ կարևորն է: Եթե չպատժի… Սոված եղա, քեզ էլ կուտեմ:
