Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո, երբ պարզ դարձավ, որ արևմտահայ հասարակության հիմնական մասը ոչնչացվել է, իսկ հիմնական փրկվողները ստրկության մեջ գտնվող կանայք և երեխաներն են, առաջինը նրանց փրկության գնացին հայերը:
Փրկության այս առաքելությունը շատ միասնական էր որբերի պարագայում. ամեն ինչ արվեց, որպեսզի որբանոցներ հիմնվեն, և տուժած երեխաներն օգնություն ստանան: Կանանց պարագայում այլ իրավիճակ էր տիրում: Ցեղասպանության տարիներին բռնի, բայց օրինական կերպով ամուսնացված հայ աղջիկները պետք է վերադարձվեին, ինչը բարդ խնդիր էր: Հայ աղջիկների մահմեդական ամուսիններն ինքնակամ չէին ցանկանում վերադարձնել իրենց կանանց՝ պնդելով, որ իրենց իմամն արդեն արել է ամուսնության ծեսը, իրենց հասարակությունը տեսել է այդ ծեսը և իրենք արդեն երեխաներ ունեն:
Պոլսո հայոց պատրիարքն այն ժամանակ ասեց, որ ամեն մի հայ կին պետք է վերադառնա անկախ իր կամքից, քանի որ կային կանայք, որոնք չէին ուզում վերադառնալ: Բանն այն է, որ հայ աղջիկները (10-15 տարեկան) չէին կարող հասկանալ և զանազանել՝ ով էր հանցագործը և ինչ էր տեղի ունենում: Աղջիկների համար կարևոր էր իրենց փրկությունը, իսկ շատ մահմեդական ընտանիքներ մեծ սիրով ընդունեցին հայ աղջիկներին, ապահովեցին նրանց ամեն ինչով և շատ լավ վերաբերվեցին նրանց: Որոշ աղջիկներ ու կանայք նույնիսկ սիրեցին իրենց նոր ամուսիններին:
Մի շարք տղամարդիկ իրենց վրա վերցրեցին մահմեդականների կողմից առևանգված կամ նրանց հետ ամուսնացած հայ կանանց փրկելու և վերադարձնելու առաքելությունը, սակայն ևս մեկ մեծ խնդիր էր վերջիններիս թաքցնելը. մահմեդական ամուսինները կարող էին իրենց զինված ընկերների հետ գնալ և հետ վերադարձնել իրենց կանանց: Այսպես, հայ կանանց հետ վերադարձնելու դեպքում պետք է շուտափույթ լուծվեր նրանց ապագայի հարցը: Այս կանանց համար ժամանակավոր ապաստարաններ էին հիմնվել, որտեղ նրանք ստանում էին սնունդ, քնելու տեղ, առաջին բուժօգնություն, սակայն սա չէր կարող երկար տևել: Վերադարձված կանանց փրկելու ամենահարմար տարբերակն այս կանանց արագ ամուսնացնելն էր, ինչը ևս շատ մեծ խնդիր էր:
