Արցախի Տիգրանակերտը մեզ հնարավորություն է տալիս խոսել, թե մշակութային ժառանգությունը որ դեպքերում կարող է դառնալ առաջընթացի գործիք, թե ինչ նշանակություն կարող է այդ ժառանգությունն ունենալ ոչ թե այն ցուցադրելու տեսանկյունից, այլ՝ որպես ինքնակերտման գործիք:
Պեղումների առաջին օրվանից սկսած մենք հասկանում էինք, որ ակադեմիական արդյունքները պետք է լայնորեն ներկայացնենք հանրությանը, քանի որ մենք ցանկանում էինք քաղաքական, մշակութային, բիզնես գործիչների և տեղի բնակչության ուշադրությունը գրավել այդ հուշարձանին:
Խնդիրը ոչ միայն հուշարձանը պահպանելն է և այն հայտնի դարձնելը, այլ նաև մշակույթային ժառանգության բազմազանությունը ներկա մշակույթային և սոցիալական գործընթացներում ակտիվացնելն է, մշակութային ժառանգությունը եթե միայն դիտելու և հպարտանալու համար է, ապա դառնում է թանգարանային նմուշ, եթե ժառանգությունը կենսընթացի մաս չի դառնում, ապա օտարվում է, հեռանում է:
