Այսօր ցանկանում եմ պատմել, թե օսմանյան մանկահավաքը ի՞նչ կապ ուներ հայերիս հետ: Մանկահավաքը արյան հարկ էր: Ամեն երեք-չորս տարին մեկ օսմանյան պաշտոնյաները զինվորների օգնությամբ անցնում էին քրիստոնյաների գյուղերի մոտով՝ սերբական, հունական, հայկական, ասորական և հարկ էին պարտադրում ժողովրդին. մտնում էին գյուղ և շարք կանգնեցնում գյուղի տղա երեխաներին՝ 5-9 տարեկան: Ընտրում էին ամենաուժեղներին, ամենագեղեցիկներին և ամենախելացիներին, խլում էին ծնողներից և տանում Ստամբուլ: Այնտեղ նրանց կրոնափոխ էին անում, փոխում էին նրանց անունը և առաջիկա տասը տարին նրանք սովորում էին հատուկ դպրոցներում: Տասը տարիների ընթացքում նրանց դարձնում էին մահմեդական, սուլթանի ծառաներ: Ֆիզիկապես ուժեղներին ուղարկում էին ենիչերի: Ամենագեղեցկադեմներին ուղարկում էին սուլթանական հարեմ՝ ծառայելու և սեռական ծառայություններ մատուցելու: Ամենախելացիներին ուղարկում էին նահանգապետ, գավառապետ և ոմանք հասել են նաև վեզիրի պաշտոնի: Նրանք տանում էին հիմնականում հոգևորականների և ազնվական ընտանիքների երեխաներին:
