Խոսքի կորուստը, որը լինում է արդյունքը արյան շրջանառության խանգարման, կոչվում է աֆազիա, ἀ – բացակայություն, φάσις – խոսք, այլ կերպ ասած՝ խոսելազրկություն: Նման դեպքերում մարդը կորցնում է խոսելու կարողությունը կամ ընդհանրապես չի խոսում կամ խոսում է շատ վատ, կցկտուր, իսկ որոշ դեպքերում էլ խոսում է սահուն, բայց խոսքը բացարձակապես չունի որակ, այլ ավելի շուտ նման է բառերի տարափի: Նման դեպքերում խանգարումը միշտ ուղեկցվում է գրավոր խոսքի և հաշվողական գործընթացի խանգարումներով:  Սովորաբար, երբ հարազատները նկատում են, որ իրենց հարազատը չի խոսում, փորձում են նրան առաջարկել գրել, տալիս են գրիչ ու թուղթ, բայց այստեղ պարզվում է, որ մարդը չի կարողանում հաղորդակցվել նաև գրավոր խոսքի միջոցով…