Սովորաբար ընդունված է, որ հայրենիքը հայրն է, իսկ մենք՝ նրա զավակները, և հայրենիքը հոգատար հոր վերաբերմունքն ունի: Ժամանակակից պոեզիայում այս դերերը սկզբունքորեն փոխվել են, և բանաստեղծն ինքն է հոր դերը ստանձնում և պատրաստ է փայփայելու, պահել-մեծացնելու իր զավակ-հայրենիքին: Առաջին անգամ հանդիպում է Հովհաննես Գրիգորյանի պոեզիայում, այնուհետև Հուսիկ Արան զարգացնում է թեման:
Մեկ այլ դեպքում հեքիաթի կառույցը ընտրելով, երբ ազատությունը թագավորի փոքր տղան է ու պետք է գնա, տարբեր երկրներ ճամփորդի, հետ վերադառնա և անպայման հաղթանակած վերադառնա, հանկարծ հայտնվում է զնդանում…
ներկայացնում է գրականագետ Հասմիկ Հակոբյանը
