Այսօր բոլոր փողոցներից մեզ նայում են տեսախցիկներից, կարելի է ասել մենք բոլորս կինոյի մեջ ենք ապրում, դարձել է Թրումենի շոուն, դրա համար էլ մեր կինոն էսքան արհեստական է ու շատ ճիշտ արտացոլում է մեր իրականությունը. գրեթե ռեալիզմ է…
Ինչպես «Իմ անունը Վիոլա է» ֆիլմում, այնպես էլ հայկական հասարակությունում, սեքսը սեքս չի, բռնաբարությունը բռնաբարություն չի, չնայած իրականում ամեն ինչն էլ կա, բայց ամեն ինչ քողարկված է ու աղոտ, պետք է գուշակես ու հասկանաս:
«Ռոմանտիկները», անկախ իր բոլոր թերություններից, շատ կարևոր բան է նախանշում, դա քայլ է դեպի անկեղծություն: Դիտավորյալ անկեղծություն: Դա մի ֆիլմ է, որտեղ առաջին անգամ ռեժիսորը փորձել է ճանաչել իր սերունդը:
