Թուրքիայում աշխատող հայ կին միգրանտների վերաբերյալ վիճակագրական տվյալները քիչ են, սակայն ավելի հասանելի են դարձել վերջին տարիներին: Հատկանշական է, որ Թուրքիայում աշխատող հայ միգրանտների մեջ գերակշռում է միջին տարիքի կանանց թիվը: Նրանց զգալի մասը միայնակ են, հաճախ ունենում են Հայաստանում խնամքի թողնված երեխաներ: Աչքի է ընկնում այն, որ նրանց փորձառությունները լի են կրկնվող հատկանիշներով: Կարելի է բազմաթիվ պատմություններ լսել զրկանքներով, դժվարություններով, տառապանքով լի կյանքերի մասին: Աննա Մուրադյանն իր «Կղզի կղզու մեջ» գրքում անդրադառնում է դաշտում իր աշխատանքին, հետազոտողի փորձառությանը: Հետազոտողը նկատում է տան դատարկությունը, չապռեցված տարածքը, որը հակասության մեջ է հայկական մշակույթում տան պատկերին: Աշխատանքային տարածքը ևս լի է բարդություններով. բազմաթիվ են անօրինական կեցության ու աշխատանքի դեպքերը: Ծանր պայմաններում ցածր վարձատրությամբ աշխատանքը ճնշող ազդեցություն է ունենում. ԽՍՀՄ աշխատանքային հիերարխիայում հեղինակավոր աշխատանք ունեցող մարդիկ հայտնվեցին պարզապես ֆիզիկական աշխատանք անելու «ցածր» կարգավիճակում: Թուրքիայի և թուրքական հասարակության պատկերը հայ միգրանտների համար ևս խնդրահարույց է. խոսվում է պատմական հիշողության, թուրքերի հետ լարված հարաբերությունների, «թշնամուն ենթարկվելու» մասին: Զրկանքները որպես զոհաբերություն են ներկայացվում միգրանտների կողմից, մյուս կողմից, կանանց՝ «աչքից հեռու» գնալը, երեխաներին թողնելը, վերահսկողության համակարգից դուրս գալը հաճախ քննադատության առիթ է դառնում:
***
Կնոջ «ինքնազոհաբերումը» պահանջող դիսկուրսի հանդեպ հավատարմության պատճառով է սրվում իրավիճակը. տխրությունն այնքան բանալ է, դրա արտառոցությունն ու աննորմալությունը չեն հարցադրվում, դրանք ներծծված են առօրեականության մեջ: