Մարիամ Կարապետյան. Պար

Փայլի՛ր, փայլի՛ր
բոլոր ուշացածների լռության մեջ…
Երբ անհետանում էիր,
երևում էին…

Այս քնքշանալու օրերը…
և մեքենաները՝ ջրերի արանքում…
Ե՞րբ հասցրին ծաղկել ծառերը…

Այն ի՞նչ պտուղ էր քո բերանի մեջ,
(դա մոտավորապես արևի ժամին եղավ),
դու ականջիս հետևն էիր գցում ջերմությունս…

Դա վարդագույնը կապույտ երևալու պահն էր,
Սպասեցի, մինչև քամին ու ոսկորներս,
սպասեցի, մինչև ճյուղերի արանքներով օրը…

Դաստակներս անիրան՝
ապակիների վրա
և կրկնվող պարանոցներիս միջև
աշխարհի հատվածները…
…………
Ապակու վրա այնքան գեղեցիկ էր,
որ օրը չավարտվել չէր կարող…

Դիտեք նաև՝

Արփի Ոսկանյան. Գրողի մահը

Արփի Ոսկանյան. Գրողի մահը

Իմ վերջին մեծ սերը «գրառող» է և գրողի մասին կարծիք կազմելիս չսխալվելու համար նայում է մյուսների աչքունքին։ Իր բոլոր կոլեգաների պես նա սիրում է մեծ...

Վահե Արսեն. Կորսված արևի արահետով

Վահե Արսեն. Կորսված արևի արահետով

Գիշերը պատռվում է և ծնում մի նոր ու հին Արև, Արևը՝ կորսված արահետներ, որ մանկական կոշիկ են ինձ համար, հեքիաթից պոկված խաղալիք-մեքենա, կամ էլ իրական...

Անահիտ Հայրապետյան. Ըլըբաստրակ

Անահիտ Հայրապետյան. Ըլըբաստրակ

ցորտ ա ծըմըռը եկալ ա տանս առաջը սիպտակ ա մազերս սիպտակ ա մաջս սիպ-սիպտակ ա սիպտակ պատեն յիրա մին սիպտակ ըլըբաստրակ թիվանգը յոր անիմ քինիմ յիրա անիմ սիպտակ ծներին...