Արփի Ոսկանյան. Գրողի մահը

Իմ վերջին մեծ սերը «գրառող» է
և գրողի մասին կարծիք կազմելիս
չսխալվելու համար
նայում է մյուսների աչքունքին։
Իր բոլոր կոլեգաների պես
նա սիրում է մեծ գրողներին,
քանի որ նրանց գովաբանելիս
սխալվելը նվազ հավանական է։
Նրա գովեստին արժանանալու համար
գրողը պետք է նաև մեռած լինի,
քանի որ մեռածի մասին ընդունված է ասել
կամ լավը, կամ ոչինչ,
և փառաբանական ճառը կարող է նաև
ողորմաթասի կենաց համարվել։
Մեռած գրողը հարմար է նաև նրանով,
որ չի բուսնի գետնի տակից
և չի բարդվի հոգուդ նուրբ լարերին
իր փոշոտ ու ճոճվող մարմնի
ողջ ծանրությամբ՝
պահանջելով խոսքն ապացուցել գործով.
պատիվ տալ մի 100 գրամ
կամ 500 դրամ՝ պարտքով։
Իր կոլեգաների նման իմ սերն էլ
հոգու խորքում ատում է գրողներին,
և մեռած մեծերը նրա համար
ողջերին սեփական փոքրությունը
ցուցանելու միջոց են։
Նա գրում է հոդվածներ,
գրախոսություններ, մենագրություններ՝
հետմահու փառքի դատապարտելով
մեծ մեռածներին և
կրծքով պաշտպանելով նրանց գիրը,
որի վրա ոչ ոք հարձակվելու
ոչ քաջություն ունի, ոչ ցանկություն։
Ինչ վերաբերում է կանանց,
այդ սեռի ներկայացուցիչներից դեռ ոչ մեկին
չի հաջողվել հայտնվել նրա տեսադաշտում.
բոլոր մեծերը տղամարդիկ են,
մեծությունը կնոջ հագով չէ առհասարակ,
և մահը նրան չի զարդարում։
Իսկ ես, բանուգործ թողած, օրուգիշեր
ոտանավոր եմ տապակում նրա համար,
թեպետ գիտեմ՝ նա ինձ այդպես էլ չի նկատի,
քանի դեռ կին եմ ու Նոբելյան չունեմ.
նրա սիրտ տանող ճանապարհը
անցնում է Պանթեոնով։

Դիտեք նաև՝

Վահե Արսեն. Կորսված արևի արահետով

Վահե Արսեն. Կորսված արևի արահետով

Գիշերը պատռվում է և ծնում մի նոր ու հին Արև, Արևը՝ կորսված արահետներ, որ մանկական կոշիկ են ինձ համար, հեքիաթից պոկված խաղալիք-մեքենա, կամ էլ իրական...

Անահիտ Հայրապետյան. Ըլըբաստրակ

Անահիտ Հայրապետյան. Ըլըբաստրակ

ցորտ ա ծըմըռը եկալ ա տանս առաջը սիպտակ ա մազերս սիպտակ ա մաջս սիպ-սիպտակ ա սիպտակ պատեն յիրա մին սիպտակ ըլըբաստրակ թիվանգը յոր անիմ քինիմ յիրա անիմ սիպտակ ծներին...

Թոնդրակ. Դեռ չես շտապի

Թոնդրակ. Դեռ չես շտապի

Դեռ չես շտապի քո հիշողությունը և ներկայությունից սենյակիդ չափ կսեղմվի ժամանակը այլևս անկարող կլինի միայնակ կրել երկուսը մեկի մեջ քո անվան մեջ թխված հացի...